Gezgin

“Gitme,” dedi. “Sensiz ben bir hiç olurum. Senle ben... İyiyiz... Benimle kal”
Kolumu sıkı sıkı tutuyordu. Gözlerine baktım uzun uzun. Hâlâ kendine bakıyordu, beni görmedi.
“Pekala,” dedim. “Seninle kalıyorum.”
İnanamadı. Şaşkınlığından sevinmeyi bile unuttu. Sarıldım, öptüm. Dudakları zafer türküsünü söylerken tetiği çektim. Hiç acı çekmedi. Az önceki şaşkınlığına eklenmiş zafer gülümsemesi yüzüne bir maske gibi takılı kaldı.
Kadın kahramanımız, altında motosikleti ve arkasında bıraktığı bir dizi macera ile bir köy evinde mahsur kalır. Bu kıstırılmış ortam onu amansız bir iç yolculuğa sürükleyecektir.
İnsanın kendi içine doğru yaptığı bu keşif yolculuğu, tabii ki, büyük sürprizlere gebedir.
Edebiyatımız için benzersiz bir ilk roman.